hayırlısı ile ramazanın ilk haftasını tamamladıkda ikinci haftanın ortasına doğru gidiyoruz. saniyeler, dakikalar saatler derken günler tamamlanıyor koca bir ayda elimizden uçup gidecek. her gün yeni bir enerji ve sabır ile başlıyoruz orucumuza. inanılmaz bir irade savaşı gibi görünüyor. tutanlar ne derler bilmem ama alışık olup uzun sürelerdir ramazanı oruç geçirenler için çok zor değil sanırım. çevremdeki herkes bu şekilde davranıyor. tutmak isteyip arada cesaret edenler için imrenilecek bir irade, yada dayanma gücü. tutamayanlar tutamayacağını düşünenler içinse imkansız, denemeye bile gerek yok.
ben uzun yıllardır aralıksız tutanlardanım. hatta çoğu yılım da hiç aksatmadan tutmuşluğum vardır. bunlar içerisinde çok üzüntülü günlerim, hatta acılı zamanlarım, inanılmaz neşeli keyifli günlerim de bu ramazan aylarına denk geldi. yolculuklar yaptım oruçluyken bir şehrin sahurunda başlayıp diğerinde iftar açtım. ben neler yapmadım ki ramazanlarda hayatımı tamamiyle normal yaşayarak oruç tutmaya çalıştım. Bazende
-ben bu günde tuttum, dayandım ya....
dediğim oldu.
Bazende keyfi gibi tutmadığım günlerim oldu. Ama hep üstesinden gelmeye çabaladım. sol böbreğimdeki üç taşla bu yıl da biraz gergin biraz huzursuz bir küs bir barışık gibi tutmaya devam ediyorum. su ihtiyacımı gece iftardan sonra karşılayamadıysam ertesi gün ne yapmam gerektiği kararsızlığını yaşıyorum.
İşte böyle bir ramazanla devam ediyorum hayatımıza...
