soğuk nasılda çat kapı geldi bilmiyorum.
dün oğlumu bahçeye çıkardığımda bende 2,5 saat bahçede oturmuş hatta kahve içmiştim.
beni bilen bilir. ben tatile çıkarken erken kalkar arabaya kahve taşırdım çantalardan sonra, bu yaz bahçeye de az taşımadım. sitede herkesler öğrendi kahve sevdiğimi. geçen ay mersin e gitmeden oğluş hastaydı, son gün saçımı sitedeki kuaföre boyattım bana kahve içermisin sen çok seviyorsun dedi. oysa ben kendisini ilk kez görüyordum... (ıyyyy...) ama her yere elinde fincanla giden kadın olunca sanırım biraz dikkat çekiciyim. birde ben kuyruklu oğlanın annesiyim, oğluşumun ensesinde bir tutam saç doğduğundan ber kesilmedi, kimileri hoşlansa, kimileri gıcık ta olsa. babası ona obiwan diyor. bendeniz kuyruklu oğlanın kahve sever annesi olarak lafı döndürdüm yine... neyse dün oturduğum yere bu gün giderken şaştım, bizim buralarda böyle aniden gelen kışlara alışıkta olsak işte o ilk gün yine de şaşkını oynuyoruz... ama bu soğuk benim oğluma engel olmadı, ben soğuk severim dedi ve eve kanter içinde geldi... gerçi sonradan midesi biraz hımm... neyse belki de ben yine zorlamışımdır çocuğu yemeğe...
yazacak çok şey var, yaşanmış, hissedilmiş, düşünülmüş ama ne yazık ki vakit kalmıyor. yinede fırsat yaratılacaktır...
4 Aralık 2013
29 Kasım 2013
KISA BİR GİRİŞ
buraya uğramayı her gün planlıyorum.... ve bla bla...
neler mi yaptım
oğlum 43 aylık bir canavar oldu, bir tek lale ablanın takip ettiği bir sürü doğum günleri düzenledik, yedik içtik, gezdik tozduk, oyunlar oynadık, dostluklar kurduk, bazılarını bitirdik yani bir sürü yolculuğa çıktık. ama oğlumun en büyük yolculuğu büyümekse, benimkisi ise yeniden çocuk olmak oldu. oğlum bana unuttuğum çocukluğu öğretiyor...
geçen gün ona kızdım, kafamı çevirdim, bana geldi, o gelince yine kafamı çevirdim, bana uzanmaya çalıştı minicik elleri arasında yüzümü tutmaya çalıştı öptü öptü... yanaklarımı, gözlerimi, saçlarımı, omuzlarımı ve benden özür diledi, -özür dilerim, ne olur bana kızma anne, lütfen... kavga yok tamam mı? tamam mı? dedi bana... oğlumu büyütürken bir sürü yanlış yaptım ama sanırım bir şeyleri de doğru yapmışım. oğlum hayatımda baba verilmiş en büyük hediye. dolayısıyla da bu büyük hediye yaşamımda bir sürü şey değiştirdi. düzen manyağı o kadının evi şimdi hiç düzenlenmiyor. her gece yatmadan banyodan mutfağa her yeri denetleyen kadın oğluşunun yatağında uyuya kalıyor bazen sofrayı toplamadan. bomboş salonumuz şimdi oyuncakçı dükkanı gibi. her işini yoluna koyup evden çıkan kadın şimdi oğlunun arkadaşlarına yetişmek için evden makine çamaşırları asmadan bırakıp çıkıyor. asla çocuk için kavga etmem derken kocaman bir kavga ettim beni tanıyan herkesi şaşırtarak. ha bunlara bakınca kendimi haklı görüyorum yinede çünkü bunları hayatımın en değerli varlığı için yaptım, yapıyorum. ha yazacak çooook detay var onlara dönebilirim belki, kim bilir?
bu arada kendimi de kaybetmişim, saçım başım... her şey... şehirden uzak bir sitede oturmak kendimi çok rahatlatmışım. bir gün oğlumla fotoğrafıma baktım ve büyüyünce anne sen yaptın diyecek diye düşündüm şimdilerde kendimi biraz topladım. oğlumun doğumu ile şimdiki zaman fotoğraflarımın arasında 10 yıl olduğuna yemin ederdiniz inanın. tabii başka sıkıntılarda oldu hayatımda, her şeye yetişmeye çok çalıştım bir süre, her şey tam olsun diye. o mükemmeliyetçi kadın huzursuz sıkıntılı bir dönemde geçirdi... ve yetmediği, yetişemediği yetersiz olduğu hisleri ile boğuştu... ve kaybetti...
şimdilerde daha keyifli, daha hoş ve eğlenceli oldu...
neler mi yaptım
oğlum 43 aylık bir canavar oldu, bir tek lale ablanın takip ettiği bir sürü doğum günleri düzenledik, yedik içtik, gezdik tozduk, oyunlar oynadık, dostluklar kurduk, bazılarını bitirdik yani bir sürü yolculuğa çıktık. ama oğlumun en büyük yolculuğu büyümekse, benimkisi ise yeniden çocuk olmak oldu. oğlum bana unuttuğum çocukluğu öğretiyor...
geçen gün ona kızdım, kafamı çevirdim, bana geldi, o gelince yine kafamı çevirdim, bana uzanmaya çalıştı minicik elleri arasında yüzümü tutmaya çalıştı öptü öptü... yanaklarımı, gözlerimi, saçlarımı, omuzlarımı ve benden özür diledi, -özür dilerim, ne olur bana kızma anne, lütfen... kavga yok tamam mı? tamam mı? dedi bana... oğlumu büyütürken bir sürü yanlış yaptım ama sanırım bir şeyleri de doğru yapmışım. oğlum hayatımda baba verilmiş en büyük hediye. dolayısıyla da bu büyük hediye yaşamımda bir sürü şey değiştirdi. düzen manyağı o kadının evi şimdi hiç düzenlenmiyor. her gece yatmadan banyodan mutfağa her yeri denetleyen kadın oğluşunun yatağında uyuya kalıyor bazen sofrayı toplamadan. bomboş salonumuz şimdi oyuncakçı dükkanı gibi. her işini yoluna koyup evden çıkan kadın şimdi oğlunun arkadaşlarına yetişmek için evden makine çamaşırları asmadan bırakıp çıkıyor. asla çocuk için kavga etmem derken kocaman bir kavga ettim beni tanıyan herkesi şaşırtarak. ha bunlara bakınca kendimi haklı görüyorum yinede çünkü bunları hayatımın en değerli varlığı için yaptım, yapıyorum. ha yazacak çooook detay var onlara dönebilirim belki, kim bilir?
bu arada kendimi de kaybetmişim, saçım başım... her şey... şehirden uzak bir sitede oturmak kendimi çok rahatlatmışım. bir gün oğlumla fotoğrafıma baktım ve büyüyünce anne sen yaptın diyecek diye düşündüm şimdilerde kendimi biraz topladım. oğlumun doğumu ile şimdiki zaman fotoğraflarımın arasında 10 yıl olduğuna yemin ederdiniz inanın. tabii başka sıkıntılarda oldu hayatımda, her şeye yetişmeye çok çalıştım bir süre, her şey tam olsun diye. o mükemmeliyetçi kadın huzursuz sıkıntılı bir dönemde geçirdi... ve yetmediği, yetişemediği yetersiz olduğu hisleri ile boğuştu... ve kaybetti...
şimdilerde daha keyifli, daha hoş ve eğlenceli oldu...
Kaydol:
Kayıtlar (Atom)
