İYİ BAYRAMLAR, HERKESE İYİ BAYRAMLAR....

bu yazı perşembe günü yazılmıştı aslında, ancak nasıl olduysa sadece kaydedilmiş, yayınlanmamış. olsun ben şimdi yayınlıyorum. tarihsel uyumsuzluğa rağmen. ben burada olsun istedim.

yarın bayram...

bu güne babamın mezarını ziyaret ile başladık. kocacışın dedesinin de mezarını ziyaret etik.

sonra kocacışla çarşıda işimizi hal ettik, beni kuaföre bıraktı kaş maş diye girmiştim. daha işim bitiyorduki annem çıktı geldi, beni aldı bir kaç mağaza kestirmiş gözüne beni oralara sürükledi. aslında o bana hamile kıyafeti bakıyor, bayramda rahat edeyim diye uğraşıyordu, ama bir yandanda o kalabalıkta beni o mağazalara sokmakta hata ediyordu. o bu bayramı yeni ve hamile kıyafetleri içinde geçirmemi istiyordu. ama ben korkuyorum hemde çok, delicesine korkuyorum....

şekerimin düşmesinden, grip olamaktan, ağır kadırmaktan, ani hareket etmekten, neredeyse her şeyde...

aslında öyle korkan biri değilimdir, eskiden beri kedi-köpek fobim vardır. özellikle kedi görünce tüm salgılarım çıldırır. adrenalinmi nedir bilmem pike yapar... anormal çığlıklar atarım... ama bu mantıklı bir korku değildir. bana neden korktuğumu sorsanız hiç bir şey diyemem. mesela beni ısırmalarından falan korkuyor değilim. sadece görmek dokunmak istemem. dokunsam ne olurki hiç ama istemem yani bu mantısız korkumun yanımda bugünlerde mantıklı nedenini niçinini bildiğim korkular yaşıyorum. korku duygusuna uzaktım. öyle gece uykumdan hiç korku ile uyanmazdım, hiç aklıma gelen konuları uzun uzadıya düşünüp korkulara kapılmazdım.

kocacış eskiden erkekler baba olduktan sonra daha vicdanlı olurlar, hatta o zaman vicdanları ile tanışmış bile olabilirler derdide, hiç kimse hayatına ufacık bir şeyin girmesi ile bu kadar korkacağımdan bahsetmedi. evet dedim ya delicesine korkuyorum benim yaptığım yapacağım bir şeyin ona zarar vermesinden, ona bir şey olmasından, sinirilenip onu germekten her şeyden deli gibi korkar oldum. iyi olduğunu bilememekten korkuyorum. veridğim karar doğrumu;? ona zarar verirmi korkuyorum. onunla tanıştığımızdan beri korku ile de tanıştım. ona kendimi kaptırmaktan korkuyorum. ona kapılırsam her şey kötü gidecek sanıp korkuyorum. sanki ben o kıyafetleri erken giyersem bir terslik olacak diye korkuyorum. amniyosentez sonucu almadan hareket etmenin uğursuzluk getirmesinden korkuyorum. batıl inaçları pek olmayan biri için yeni inançlarım oluyor sanırım. hasta değilim sadece hamileyim diyorum. insanların önünde normal davranıyorum. ama kendimle kalınca her şeyden korkuyorum. içimde yaşıyorum. ucundan kocacışa anlatıyorum, korkularımı soruyorum ama bu kadarını onunlada paylaşmıyorum. aslında buraya da tam olarak yazamıyorum nasıl korkular yaşadığımı. ama mantığı belli ona bir şey olmasından korkuyorum... bizi bırakmasından korkuyorum...