günler geçiyor...

günler geçiyor ancak bana sanki hastaneden daha dün gelmişiz gibi geliyor, o gün sanki bitmemiş gibi geceler gündüzler birbirini takip ediyor ama sanki hepsi aynı gün gibi garip durum hissettiklerim:))))

oğlum değişiyor, gelişiyor. elbette gelişmesi güzel bir şey ama ben zaman dursun yaşadıklarıma doyayım istiyorum:))) ben hamileliğimide böyle sevmiştim. şimdi bebeğimle yaşadıklarımıda öyle seviyorum, oğluşumu ne kadar sevdiğimi yazmıyorum, gerek görmüyorum bile:))) onunla olan duygularımı anlatacak kelime bulmak imkansız. ilk günlerimizi anlatacak kelime hayal gibi bir şey olurdu. çünkü hala içimde bebeğim var ama elimdede oğlum var gibi durumundaydım. ameliyathanede bile inanamadım. bunu en iyi hisseden kocacış oldu, sen inanamadın dedi durdu bana, o böyle dedikçe ben gerçeğe ulaştım:)) şimdi oğlum diye seviyorum, öpmek değil neredeyse yiyesim geliyor...

şimdi ben bunları yazıyorum, ama elbette gece kalkıp emziriyorum ki bunu yapabildiğim içinde allaha şükrediyorum. bu bir anneye verilmiş en büyük lütuf bence. elbette oğlum gaz sancısı çekiyor ve bizi ayağa dikiyor, elbetteki kusuyor, elbiselerim kusmuk kokulu ve lekeli oluyor ama bunlar bana inanılmaz keyifli geliyor çünkü bebekle ilgili anlatılan hep bu konulardı, diğer keyfin yanında bunların lafı bile olmaz. mesela tam altını değiştiriyorsunuz hoppp kakasını yapıyor diyeceğimde bundan beteri şu ki; tam altını açıyorsunuz kakasını o an yapıyor bacaklarıma yaptı, hatta geçen gün eğilmiştim ki yüzüme yapacaktı. hani ağzıma etti denir ya ha işte öyle:)))))) ben ne mi yapıyorum basıyorum kahkahayı veee badem şekerinden yapılmışa benzettiğim ayak parmaklarını öpüyorum yalıyorum ki, bundan inanılmaz bir keyif alıyor oğlum:))))) altını alıp, gazını çıkarıp, karnını doyurmuş halde uykusu gelmediyse ha işte gün içinde o anı yakaladıysanız tüm gün yapılan işler unutuluyor, hayat duruyor, zaman sadece o an oluyor...

bu gün akşam üzeri dayısı geldi, dayısı kapıdan girdiğinde oğlum emmesini bitiyorudu, o oturur oturmaz hop attım kucağına. bu gün ilk kez ellerine aldı diyebilirim ve o an aralarında özel bir şey yaşandı, oğluşum tıpki benim gögsümde yatarmış gibi huzurlu mutlu yattı bir sürü kur yaptı dayısına:))) bugüne kadar hep bizim kucağımızda doğru dürüst dokunamadan seven dayısı bir kaç saatini tamamen ona ayırdı, gögsünde uyuttu yiğenini:)) inanılmazda keyif aldı bundan. bir yandan da çocuk sahibi olmayan ancak olabilmek için çırpındığını bildiğim kardeşimin bu yaşadıkları bir yandan burnumuzun direğini sızlattı...

ben oğluşumdan ayrılamıyorum. bu gün babası ile markete gittik, kapıdan çıkmamızla gitmemiz arasındaki 45 dk boyunca bir kere onu bıraktığım için huzursuzdum. hatta özledim bile. oğlumu gögsümden mümkün olsa 1 dk ayırmak istemiyorum. biliyorum ki bir gün gelecek bu günlerin çooook geride kaldığını göreceğim. o gün bir rüyadan uyanmış olmak ama o ana kadar geçen zamanda yaşananları kaçırmış olmak istemiyorum. veee bu günlerden aklımda kalanların uykusuz geceler, perişan hallerim, ağlama sesleri olmasın istiyorum. o nedenle keyif almak tadını çıkarmak istiyorum. bunlar benim hayatımın en mutlu günleri, yaptığım en güzel şey, en iyi şey:)) vee bu duyguyu 3. kez yaşayan babasınada bunca zaman haksızlık etmişim o da en az benim kadar heyecanlı ve mutlu...

ve sanırım dr umun hamileliğimde, anestesi uzmanımın ameliyattan sonra dediği gibi benim pozitif olmam, tüm hastanenin anladığı ve söylediği gibi oğluşumun beklenen, istenen bir bebek olması sonucu bebeğim genel olarak huzurlu bir bebek oldu, genelde de mutlu bir bebek gibi geliyor bana bu nedenle allaha binlerce kere şükür. allah nazardan saklasın ve hep böyle olsun, mutlu bir bebek ve mutlu bir insan olsun... ve hep dilekerimin dualarımın sonuna eklediğim gibi allaha isteyen herkese göstersin, yaşatsın bunları hayırlısı ile...