bir kez daha hepinize teşekkür etmek istiyorum. yorumlarınız destekleriniz çok içten ve samimi...
aslında oldukça hassas bir dönemdeyim demiştim. teselli edilmesi zor bir haldeyim. bende beni neyin teselli edebileceğini bilmiyorum. karanlıkta yol bulur gibi deneme yanılma ile bulmaya çalışıyorum beni neyin rahatlattığını...
aslında hep bu konuda konuşmak istiyorum saatlerce konuşmak mantıklı yada mantıksız fark etmez ama konuşmalıyım gibi bir istek yada ihtiyaç halindeyim. oysaki çevremdeki herkes bir an önce bu konuyu kapatmam konusunda fikirbirliği içerisinde...
bu konuyu çok uzattığımı ve uzattıkça üzüntümüm ve bu olayı atlatmamın zorlaştığını ve uzadığını düşünüyorlar. bende konuştukça tükettiğimi ancak da öyle kapatabileceğimi sanıyorum.
elbette böyle kalmayacağım. toparlanırım hatta toparlanmaya başladım bile.
fakat anlamıyorum bana nasıl olurda üzme kendini diye teselli edilebiliyorlar. bu gün yeni aldığınız bir eşyaya bir zarar geliyorda üzülüyorsunuz da, içinizde büyütmeye çalıştığınız bir canlı var ona bir zarar gelince üzülmemek bana pek insancada gelmiyor açıkçası. gelebilen varmı ki? normal insanlığını kaybetmemiş herhangi bir insanda üzülür gibi geliyor bana. evet hayırlısı böyleymiş. yüce rabbim böyle istedi. o istedi verdi, uygun görmedi aldı. bu acıyı yaşamam gerekliymiş belkide... bunları hiç sorgulamıyorum. ilahi takdiride sorgulamıyorum. yani tıbbi açıdan elbette ne neden oldu diyorum, tekrarlamama imkanımı kulllanmak için. ancak, isyanda değilim. amam insanca üzüntü yaşama hakkımda olduğunu düşünüyorum. dün kuzenimle yazışıyorduk, bürükselde yaşanla. oda bana yaşam tek bir çizgi değil yaşamı yaşam yapanda bunlar elbette insansın üzüleceksin ama yeri gelecek güleceksinde dediğinde. aklıma yıllar önce gittiğim bir psikiyatrımın söylediklerini getirdi. her şeyi yaşamalıyız. acı çekmeliyiz. engelliyemiyeceğimiz şeyler olacak onlara üzüleceğiz. kayıplarımızda acı çekeceğiz, yada sevinçlerimiz olacak mutlu olacağız ancak bunların sadece birinde saplanıp kalmak sağlıksız. bunlar saplantı yoksa bu duygular bizi insan yapıyor zaten. ancak üzüntünü yaşarken bir yerde takılıp kalırda atlayamazsan. gereğinden uzun süre diğer yaşamsal hayatsal duygularını bastırmaya çalışır da hatta onlara hakkın olmadığını düşünmeye başlarsan işte bu sağlıksız demişti.
ben şu an çekmem gereken, yada çekebileceğim kadar acı çektiğime inanıyorum. yaşamın bir yerinde tuttum onu devam ettirmeye şimdilik teker aksak da olsa başladım.
ha şimdilik buraya yazacak kadar öyle neşeli anlarda yaşamıyorum. yani yaşıyorda sizlerden saklıyor falanda değilim...
işten çıkıp eve gidiyorum şimdilik bir hayli halsizim kocacış yardıme diyor bana hala. teyzeme bir kahveye çıkıyorum belki, tv seyrediyorum müzik dinliyorum.
ama bazı şeyler varki onlarda hala kötü oluyorum. hamileliğimi öğrendiğim günden itibaren her sabah kocaman bir bardak greyfurt ve portakal suyu içerdim. ev hala bu meyvelerde dolu ama ben hamile olmadığım için içmiyorum, içemiyorum... sanki kendime ceza vermek istiyorum, sanki yüreğim kaldırmıyor bana hatırlatıyor hangisi bilmiyorum... işte hayat devam etsede arada böyle sağlıksız saplantılarımda var gizliden gizliye içten içe...
bunları aşmalı ve atlatmalıyım...
ama anladım ki bu hafta bunun için en azından bana göre erkenmiş...
belkide bu hafta sonu rutinden farklı bir şeyler yapmalıyım...
hamilelikden önce yaptıklarımdan yada hamileyken yaptıklarımdan farklı bir şeyler...
yeni uğraşlar
beni daha enerjik neşeli hareketli yapacak şeyler, sürekli bir pilatese başlama isteğim var. hani şöyle esnetse beni diyerek. hareket, hareket getiriyor o nedenle hazır baharda kapıdayken...
ama işimden ayrılma konusunda muazzam bir istekde duymakdayım oda başka bir konu...
yarın cuma fırsatım olur yada olmaz şimdiden herkese gönlünce bir hafta sonu diliyorum...
güzellikler ve mutluluklar yakanızı bırakmasın, huzurunuz hiççç eksik olmasın...