aslında aslının dediği gibi

gelmeden sayfamı boşatma nedenim, burayı bebiş için ayırmak gibi bir şey di...

ilk başta yeni bir sayfa açmayı düşündüm ona özel.

ancak bizde bir adet vardır. bebek anne karnında oynamadan, yani aslında erken başlıyor oynamaya ama annenin hissetmeye başladığı zaman gelmeden bebeğe bir şey alınmaz, bebek için bir şey yapılmaz.

bunun kötü bir nedeni yok, uğur meseleside değil. sadece daha erken zamanlarda bir terslik olması durumunda ailenin psikolij çöküntüsünü azatmak amaçlı.

sanırım benim dr umda aynı aileden:)))))))))))) şaka bir yana aslında sadece bilime inanan biri ama oda bazı şeyleri buna yakın yapıyor. mesela 1. 3 aylık dönem bitmeden hareketlerini video ya kaydetmiyor. pek hazırlık yaptırmıyor. olabilirli konuşuyor ki benim gibi olumsuz düşünen biri için aslında kötü bir durum. bu gidişimde bu konuyu da konuşmak istiyorum. ben işin olumsuzluklar kısmında takılı kalıyorum. ee hal böyle olunca bu aile bu dr ve ben birleşince onun için bir sayfa açmanında henüz çok erken olacağını düşündüm. ama haberini alır almaz hayatım gibi burayıda boşattım ve evet belki adını koymadım ama günlük gibi tutuyorum burayı...

ancak ne kadar günlük de olsa şu aralar ruh halim gün içerisinde bile o kadar hızlı değişebiliyor ki. hızına ben bile yetişemiyorum bir zavallı günlük nasıl yetişsin adı üstünde günlük dakikalık değil ki.

bu gün bir başka bebek bekleyen siteyi ziyarete gittim tesadüfen. sanırım 12 haftasını doldurmuş... bir tüp bebek sahibi anne. onun hasretini görünce ben utandım. sanki ben bebeğimi bu kadar istemedim gibi geldi okurken. çevremde de herşeylerini verecek, hayatı onun üzerine kuracak kuramayınca her şeyi yıkılacak kadar çocuk isteyen kadınlarla karşılaşmıştım. ama ben o kadar istemedim, bu nedenle cezalandırılacakmıyım gibi geldi bir an istemesede çocuk sahibi olan anneler hatta onlara işkence edenler var dedim kendi kendime, ve kendime getirdim kendimi... sonra bir an için korktum ben o anneler kadar sevemeyecekmiyim bebeğimi ki dedim. çünkü deliler gibi istemedim. hayat benim için durmadı. tamam sıkıntılı zor günler yaşadım ama. hayat bitmemişti...

sonra düşündüm...

aslında ben, yıllar varki hiç bir şeyi çok istemedim, hiç bir şey için ölmedim...

ölümü çok erken olmasa erken bir yaşta tanıdım. onu tanıdıkdan sonra hayattaki ihtiraslarım ciddi ciddi törpülenmeyi başladı hızla. sonra hiç bir şey için olmazsa olmaz diyemedim. çünkü babamı kaybetmiştim. yoktu ama herşey oluyordu işte... demek ki ben yaşadıkça olmazsa olmaz yoktu. bende böyel bir mantık davranış gelişmişti...

bunca yıl, bundanda çok şiyaket etmedim...

sevdim aşık oldum ama olmazsa olmaz demedim. ölürüm yoluna dedim.

onsuz yaşayamam demedim.

hatta ben

yaşarım dedim. ben varsam her şey var. herşeysiz herkessiz yaşayabilirim ben dedim.

ancak geldik bu güne

içimde bir canlı, zerreden oluştu...

ve ben bu düşüncelerimde rahatsız oluyorum...

neden olmadan önce onu daha çok istemedim, onun için delirmedim... ben ne biçim bir anne adayıyım oldummm

yani kendimi bir anda cani gibi de hissetmedim, o kadar değil ama...

şu an ki durumum yetmiyor bana...

sanırım bu günler zor günler...



dedim ya dakikam dakima tutmaz siz merak etmeyim ben birazdan pembe hallerime dönerim...

zaten aşırı dalgınım.

evde tek başına bırakılması tehlikeli sınıfına sokuldum. her şeyi unutuyorum. birazdan ne düşündüğümüde unuturum da:))))))))))



mesela ben pembe bir bir şeyler giymek istiyorum, ama neden her gün simsiyah giyinip çıkıyorum evden, yada en iyi ihtimalle biraz giri katıyorum...

oysa bembeyaz ve pembe istiyorum....



evdeki kırmızılarıda kaldırmak istiyorum pembe aksesuarlar almalıyım. pembe örtüler...

aslında evin dekorasyonuna hiç uymaz ama ben istedim oldu. nasılsa daha yapmadım:))))