aslında önceki hamileliklerim başladığında, daha doğrusu bu konuda buraya yazmaya başladığımda hamilelikle ilgili başka bir blog açmayı düşünmüştüm. ama ben buna kalkışmadan sorunlar yaşamaya başlamam nedeni ile fırsatım olmadı. bu seferkindede ne zaman neyi beklediğim belli olmadığı için süre geçti ve dahada önemlisi burayı evim diye açtım, yaşadıklarımı yazmak için açtım, şimdide evimde, dünyamda bunlar yaşanıyor bunuda gidip başka yerde yazmak gereksiz göründü. göründüde şimdilerde de blog hamile blogu oldu biliyorum. ben temalı blog açmamıştım. yaşadıklarım dönemsel temalar olacak artık. hatta bazen keşke evlilik dönemimde başlasaymışım dediğim bile oldu. o zaman başlasaymışım da, ondanda geriye dönük bir başka tarih kesin bulurdum:))))))))

bu günlerde evde kıkırdıyarak dolaşıyorum. aslında 10 günü aşkın gecelik, pijama, sabahlık ve daha kötüsü perişan halde dolaşmadan sonra çok iyi bir durum tabiikide. alerjilerimde bu yılda bir mucize oldu, aynı tarihte geldi aynı tarihte gitti:) dilerim geçen sene yaşanan sonraki kısa süreli dönüşlerini bu sene yaşamam. gerçi dr olmaz diye ümit verdi ama. neyse benim kıkırdama nedenim bebek hareketleri:)))))) kimileri duygusallaşıp ağlıyormuş da ama ben gülüyorum. birde gıdıklanan bir değilim ha. ama bu olay ilginç geliyor bana neşe veriyor. he anını hissetmek istiyorum. hiç kaçırmamak istiyorum. için ürperiyor gibi değişik bir duygu, hissettiğim daha tekmeleri değilmiş ama bazen kuvvetli bazen hafif olabiliyor. bu gün uykumda oldu tam ben uyanmak üzereyken:))) en çok arabadayken:))))) çok hoş bir duygu. bu hoş duygu önceleri beni ürküten bir duyguydu. demiştim ya hiç hamile karnına dokunmamıştım bu güne kadar. ben dokunurken ya oynarsa korkusu ile. bir canlının içinde bir başka canlı olması, bağımsız hareket etmesi beni endişelendiyorda denmezde, nasıl desem bilemedim, bana çok yabancı geliyordu. neredeyse tüm arkadaşlarım en az bir, genelde iki kez doğum yaptı. bir sürü kuzenim var, eşleri doğum yaptı. kız kuzenimlerimin pek çoğu daha yapmadı ama!:) olsun yinede ben hiç birine dokunmadım. ürktüm. kendim hamile kalınca ne hissedeceğimide çok merak ediyordum. şimdi öğrendim hoş bir duygu, tıpki ultrasın görüntülerinden hoşlanmadığım halde, sadece iyi olduğunu, kalbinin attığını, hareket ettiğini görmek için o ekrana gözlerimi dört açarak bakmam gibi bir şey. mümkün olsa her gün baktıracam, hatta eve alacam:)) neyseki çok fazlanın bebeği rahatsız ettiği, huzursuz ettiği görüşlerini okudumda teşebbüs etmedim dermişim:))))) aslında benim gibi 35 yaş üzeri hamilelerim dr kontrolleri için verilen süre 3 hafta, her 3 haftada bir ultrasonla görüntü alınıyor. önceki dr umda öyle planlıyordu. şimdi gittiğim dr um ege üniversitesinde prof. ama o beni sık görmeyi bırakın aylık kontrollerimi bile uzun tutuyor. nedenini sormadım hiç, planda yapmadı. ilk test sonuçlarım pozitif çıktığında telefon etmiştim. çünkü hemen beni bulacaksın demişti önceki muayenede, hoş aradanda 20 gün geçmişti ya:))))))) ben hemen gel demesini beklerken o bana yapılacak testleri, alacağım ilaçları söyleyip 10 gün sonra görüşelim demişti. gerçi elinde neredeyse her türlü test, tahlil sonucum vardı, son 1 yılda ki hastalıkların ve hamileliklerim sayesinde. ama yinede ilginç gelmişti. sonrasında kalp atışlarını gördüğümüz kontrole gitmiştik. oradan çıkarken beni 12.haftada göreceğini söylediğinde benim gözlerim yerinden uğramış olacakki, tekrar ekrana baktı, endişemi anladı, o kadar kayıptan sonra bekleyemeceksin demi dedi:) ben yanıt bile vermedim. aslıda gerek yok ama arada bir uğrada çok stres yapma dedi. uğradığımda kısacık ultrasında kalp atışını teyid etti gönderdi. sonra 13 haftada gördü, şimdi 20 haftada gördü, bir dahakini 24-26 arasında uğrarsın dedi. gelmeden yüklemeli şeker tahlili yaptırırsın diyerek gönderdi bizi. benim endişemi bildiğinden bu sefer merak etme artık hareketlerini hissettiğine göre dedi:))) evet dedim ben en çok bu nedenle sevdim bu hareketleri o bana bu şekilde orada olduğunu, hareket ettiğini gösteriyor. aramızdaki bu sessiz iletişimi bu nedenle çok seviyorum...

insanlar bu konuyu konuşmamdan muhtemelen sıkılıyorlar. bu sabah aynı duyguyu teyzemde hissettim. dr la ve ilaçla ilgili konuşurken geçen sene sonbaharda doğum yapan gelininin aynı zamanda aile dostları sayılan dr u için sorduğumda biz hamileliğinde hiç hamilelik konuşmadık, her şeyi normal yaşadık dediğinde bir garip oldum. aslında hiçde öyle olmadığını bildiğimden belkide. çünkü özellikle ilk aylarda sık sık, ama tamamında kanama geçirdiğinde gece yarıları gittiğini, hamilelikte nezle, grip olup ateşlendiğini yine bir gece yarısı hastaneye kaldırıldığını ben bildiğim için belkide. söylediklerinin gerçek olmadığını ama bir şey ima ettiğini ve sanırım bunun bu konuda sıkılmak olduğunu düşündüm:(((((( pek bozulmadım aslında, o ve herkes haklı elbette, ama ben kabul ediyorum, ben birazcık buldumcuk oldum. oldum çünkü çok geç, çok zor buldum. çok üzüntü yaşadım. haliyle şimdilik evdede olduğum için gündemimin ana madddesi bu konu. ayrıca bu konuda kocaıcşta beni destekliyor, kaldıki öncedende yazmıştım onda ilk bebek heyecanı yokken. onun nedeni ise benim olaylara geç konsantre olmam. normal hareketler yapıyor olmam, kendime bakamayacağım hissi uyandırıyor onda. ayrıca daha bir çok sorunun içinde geçiriyorum bu günleri, elimden gelen bir şey yok. ama olaylara kaptırsam kendimi çok şırkacağım, üzeceğim için kendimi olaylardan soyutlandırmam için o sürekli benimle bebeği konuşuyor. hep onu düşünmem, hep ona odaklanmam ve sayılı şu günler de zamanımı onunla geçirmem için elinden geleni yapıyor. her anını hiç kaçırmadan yaşa diyor...

hal böyle olunca ne olacak, bundan sonra buraya dah açok bukonu yazılacak, dışarıda daha az bu konu konuşulacak, ama yanlız kaldığım ev hallerimde her şey onunla yaşanacak, onun için yaşanacak, onunla olunacak:))))))))))))))))))